কাঞ্চন

প্রিয় সংলাপ:

1)  মানুহে কয়, মই নিলাজী । আচলতে সমাজখন আৰু মানুহবোৰক মই ইমান নাঙঠভাবে দেখিছোঁ যে মই কোৱা কথাবোৰ সভ্যতাৰ পোছাক পিন্ধা মানুহে শুনিবলৈ বেয়া পায় ।

2) ইমান সুন্দৰ বেলিটো, আৰু সৌ দূৰৈৰ পাহাৰবোৰ,, জানানে নদী মই বৰ ভাল পাওঁ, নদীখন ব্ৰহ্মপুত্ৰই হব লাগিব তেনে কোনো কথা নাই, এটা জুৰি হলেও হব,,, কিন্তু ৰৈ থকা পানী মোৰ ভাল নালাগে,,, ।।

3) পেটৰ ভোক যেতিয়া বাঢ়ি আহে, বুকুত এচপৰা শিলে হেঁচা মাৰি ধৰে। ক্ষোভ , অপমানত মানুহ হৈ জন্মাৰ বাবে ধিক্কাৰ ওপজে।। খাবলৈ পোৱা মানুহবোৰৰ ওপৰত প্ৰচণ্ড খং উঠে, ঈৰ্ষা হয়। বাকী দোকানীয়ে যেতিয়া অৱজ্ঞা কৰে, তিৰস্কাৰ কৰে, তেতিয়া মনে মনে তাক হত্যা কৰিবলৈ মন যায়। তেতিয়া মানুহ হৈ থাকিবলৈ মন নাযায়।